تصور من از سرو غذا روی برگ موز یه جور سرو فانتزی بود، اما فهمیدم که کاملا برعکس خیلی اقتصادی هست. هندی ها غذا رو داخل برگ موز که به بزرگی دیس هست می خورن و بعد هم بز و گاو برگ رو میخورن. نه کاسه بشقابی در کاره و نه شستشوی اضافه و از همه بهتر نه ظرف یکبار مصرف پلاستیکی. و البته نه قاشق و چنگال -مگر رستوران های شیک- که اگر دوست ندارید با دست غذا بخورید باید همیشه همراهتون باشه.
اگر میوه خور باشید راههای زیادی برای فرار از خوردن بعضی غذاها دارید. مثلا الان که هر یورو ۱۵ هزار تومان شده با ۵ هزار تا یک آناناس متوسط و با ۷ هزار تومن هم یک نارگیل حسابی میشه خورد. این برای من کمک بزرگی بود چون با اینکه بنظر برادرم من میتونم مثل یک چریک زندگی کنم، تو هند کم آوردم.
تقریباً تمام این مدت فقط سه جور غذا خوردم و خیلی جاها چشمام رو بستم و لقمه رو قورت دادم. و خوشبختانه بخاطر ورزش کردنم میتونستم در حالت نیمه نشسته یا اسکات :) از دستشویی استفاده کنم و ابدا حاظر به نشستن روی توالت فرنگی نشدم. و از همه بهتر با توجه به اینکه هیچ رختخواب تمیزی ندیدم، خودم یک جور ملحفه جدید داشتم که میتونستم داخلش بخوابم.
قبل از آمدن به هند، بعضی دوستام میگفتن هند جاییه که یا عاشقش میشی یا متنفر. این دو حس رو من همیشه داشتم. برای چند روز تمام وجودم تنفر میشد با دیدن کوچه ها و محله های بشدت کثیفی که مردم با پای توی خیابون ها راه میرن و کنار همون خیابون ها ایستاده دستشویی میکنن و رستوران هایی که چرک از سر و روش بالا میره و هتل های پر از پشه که ملحفه هاشون چند وقت یکبار عوض میشه . و فقط با آشنا شدن با لیلی و یکروز زندگی با این آدمها، همه چیز تغییر کرد . خانواده لیلی جزو افراد طبقه ی نسبتاً مرفه با تحصیلات بالا بودن، کاملا متفاوت با اونچه که این مدت توی خیابون ها دیده بودم و اینجا بود که میشد براحتی نتیجه فقر و ثروت و آگاهی رو حس کرد.
البته بخشی از حس تنفری که گفتم در صورتی حاصل میشه که بخواهیم هند واقعی رو تجربه کنیم والا اگر شهرهای شیک و توریستی غربی ساز رو برای گشت انتخاب کنید یا حتی اگر فقط قصد سفر برای شرکت تو کلاسهای یوگا رو داشته باشید، همه چیز خیلی متفاوت و عاشقانه خواهد بود.
درباره این سایت